The Persian Poem of Baha'-Allah
عشق از سدره اعلی آمد
`Ishq az sidra-yi a`la amad
"Rapture came forth from the Most Transcendent Lote-Tree”.
Translation Stephen N. Lambden 2014.
From the text printed in Ma’ida-yi Asmanī, vol 4. pp. 179-184.
عشق از سدره اعلی آمد با شعله فارانی
هم با جام بلا آمد از ساحت سبحانی
Ecstatic rapture (`ishq) from the Most Transcendent Lote-Tree came forth and with the fiery radiance of [Mt.] Paran (shu`lah-yi fārānī);
It came also with the Cup of Calamity (jām-i balā) from the Court of Glorification (sāḥat-i subḥānī).
اول كوب فنا بخشد بر زمره عشّاق
وانگاه كند باقی از نفحه روحانی
ای عشق توئی سلطان در مركز امكان
كز سينه ببردی تو همه صبر و شكيبائی
گه آتش و گه موسائی گه صوت انااللّهی
گه بنده و گه شاهی از جلوه ربّانی
خلقی بره افتاده هم مرده و جان داده
يك نفسی بر كش ای روح مسيحائی
ناسوت بروز تو لاهوت ظهور تو
هاهوت حضور تو ای گوهر رحمانی
هان دلكم بر سوز وانگه جگرم بر دوز
از نار جمال خود وز ابره ثعبانی
ای بيخبر عالم از خود خبرم ده
من گم شده راهم تو شعله نورانی
گر لطف همی خواهی يك قدحی در ده
من تشنه جامم تو كوثر يزدانی
--- صفحه ۱۸۰ ---
آن زلف سياهت را از روی چو ماهت برگير
تا شمس برون آيد از پرده ظلمانی
من صيد دو ابرويت هم بسته گيسويت
گه بكمندم بندی هم گاه تو بگشائی
هم تو لبانم بستی هم تو ز جانم رستی
هم از تو كنم مستی ای باده رمانی
گر روی كنی پنهان يك لحظه تو از امكان
رسم بقا برخيزد عالم همه گردد فانی
ای از تو فغان من زنده ز تو جان من
هم كون و مكان من ای مصرك سلطانی
اين بس عجبم آيد زين نكته كه بنمودی
موجود بهر چشمی و از چشم تو پنهانی
ای بلبل باغ من ای قمری بستان من
و ايطوطی رضوان من يك رنّه بزن سريانی
عيسی ز سما آيد موسی ز سنا آيد
جانها همه بشتابد در محضر قدسائی
درويش ميازار زين گفته بسيار
كز حرفی شده موجود اين گنبد مينائی
و نيز از قلم مبارك نازل :
--- صفحه ۱۸۱ ---
هو المغنی فی كلّ شأن
سحر آمد ببسترم يار كای
شوريده ز عشق وی دل افكار
ای از برايم فتاده بهر سوئی
وی در راهم گشته اسير هر ديار
گه بر پای همی پيچيده افعی
گه بر گردنت زنجير شرر بار
ای نخفته يك شبی بر بستر راحت
وی نياسوده دمی از فتنه روزگار
زاتش آهت كبد عالم سوخت
وز دردت چشم جهان آتشبار
گه طوق بگردن چو عبدی عاصی
گه با سلسله بردند همی بر سر بازار
گه مظلوم فتادی تو بدست ظالم
گه در سجن جفا بسی ليل و نهار
از دردت دل دوستان در آتش
وز آهت رخ عاشقان تيره و تار
چشمت از خون ياقوت برافشاند
زان گشته همی چشم شفق گلنار
--- صفحه ۱۸۲ ---
با اينهمه محنت كه براهم ديدی
سرد نگشتی و نناليدی زار
از چيست كه امشب تو نياسائی
وز چيست كه گشته بدنت چون تار
شب غلطی و پيچی تو همی بر بالين
غلطيدن و زاری كه گزيدش مار
اكنون ز چه ميپيچی و مينالی
وز چه پريدت رنگ همی از رخسار
گفتم ای يار ای طبيب جانم
چه عجب كه آمدی بر سر بيمار
ای از رويت شمس سمإ مشرق
وی از عشقت نفس سكون بيقرار
آسمان دامان گوهر زان گرفت
تا كند بر مقدم عزّت نثار
گر تو از حال حبيبت پرسی
از زردی رخسار شنو اسرار
سرّ دل باشد ز آهم مشتهر
رمز جان ظاهر ز چشم اشگبار
گر چه ز عشقت بسی تير جفا خوردم
هم گشته اسير دست كفّار
--- صفحه ۱۸۳ ---
گه بكشندم بسر كوه و در دشت
گه ببرندم در محضر فجّار
گر گويم آنچه بديدم از عشقت
البته زبان بماند از گفتار
ليكن ننالم از تيغ جفات ايدوست
دردت را چون دل گيرم همی اندر كنار
قضايت را چون جان گيرم در آغوش
بلايت را روان باشد خريدار
جان رشته حبّ تو همی نگسلد
گر ببرندش سر از خنجر جرار
نه چنان بستم دل بخم گيسويت
كه شود باز همی تا روز شمار
من آن نيم كه پيچم سر از عشقت
كه بكشندم بدمی صد هزار
شب در آتش غم زان ميسوزم
كه نديدی سرم ايدوست همی بر سر دار
تا بيجسد ببينم رويت ای احد
بی حجاب آيم برت ای كردگار
اطيار بقا باشيان برگشتند
ما مانده در اين تراب بسی ذليل و خوار
--- صفحه ۱۸۴ ---
وقت آن آمد كه بفرازی علم
ای سرّ خدا دستی از غيب بر آر
تا رهانی خاكيان را تو ز خاك
هم زدائی زاينه دل زنكار
هم تو ز قيد اين جهان برهان
اين جمله مهاجرين و انصار
بر سرشان نه از تاج قبول تاجی
بر هيكلشان بربند ز حبّ زنّار
بس كن درويشا زين بيش مزن نش
كافتاد شرر همی از اين گفتار
......
